( شورِ عاشقی )



زِ چشمم می چکد اَشکی زِ درد سوزِ پنهانی 

چرا خواهی مرا در قعرِ عشقِ خود بسوزانی


 

به شورِ این غزل شاید بگویم ماتمِ خود را 

که می ریزد زِ چشمانم همیشه اشکِ پنهانی



توقف کن کنارِ من خزانِ بی ثمر دارم 

زِ تو خواهم بهار شاخه هایم را برویانی



نگر رویایِ شیرینم ، شده کابوسِ تنهایی

زِ بند غم رها گردم ، به یک بوسه به آسانی



رُخِ زیبایِ تو تاکی ، شود مستورِ گیسویت

که پنهان گشته ماهِ من ، شبم را کرده بارانی



شرابِ سرخ میخواهم ، به یک پیمانه مهمان کن

گلستان میشود دوزخ ، به یک دیدارِ پنهانی



نفسهایت به گاران ، معطر می کند گلها

به انوارِ رُخت گردد ، شب  تاریک نورانی



بر این محفل صفایی ده ، قدم بر دیده ام بگذار

مرا بیکس رها مَنما ، در این دریایِ طوفانی



روان گشتم به میخانه ، که دردم را کنم چاره

نباشد دردِ هجران را ، نه دارویی نه درمانی



دگر اشکم نمی آید ، نِگر خشکیده برگونه

بسوزد در فراقت دل ، در این شبهایِ ظلمانی



بیا شادم نما یک دم ، قدم بر خانه ام بگذار

به هریک از قدمهایت ، هزاران دیده قربانی



شبِ تارم شود روشن ، به چشمانِ سیاهِ تو

اگر باشی (حبیبِ) من ، کنم محفل چراغانی



حبیب رضائی رازلیقی



قالب : غزل

وزن : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

بحر : هزج مثمن سالم


پ ـ ن

بنام خدا

این شعر را که با استقبال از غزل بسیار زیبای  

" کشکول درویشی " استاد غزلهای ناب جناب آقای مجید شفق سروده ام 

لذا با احترام تقدیم مینمایم به قلم توانای ایشان .



مشخصات

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها